Sluit die hele spekulasie. Catherine, Prinses van Wallis - Kate vir diegene (baie tienmiljoene mense) wat van haar hou - het kanker . Nie meer 'n liggaam dubbel, of 'n sielkundige siekte, of 'n huwelik ramp (selfs deur sosiale media se voeding waansin vereistes, was daar 'n paar moreel ontaarde lae houe), maar kanker. Niemand is bewus van waar, of hoe ver beter – en dalk ook nie bloot geluidloos hulle nie – maar dit is heeltemal ernstig genoeg vir haar om 'n "voorkomende" roete van chemoterapie voorgeskryf te word. Hierdie bytende terapie - soos hierdie sorg vir my, wat die ongeluk gehad het om sy giftige ontploffings te ondergaan, sal weet - is nooit meer vir die swaksinniges nie.

Terwyl ek die vorige dag na Kate se onverskrokke aankondiging Sit op 'n bankie binne die gedempte lente sonskyn, verstik met onderdrukte emosie, 'n paniekbevange 42-jarige verouderde ma van drie jonger jonger mense moes die sektor inlig wat sy gaan klankloos skaars in 'n posisie wees om haarself lief te hê; dat haar bestaan, hetsy in 'n verhoogde of mindere mate, onder bedreiging is.

Dit is ver prakties presies agt jaar sedert ek dieselfde aankondiging moes maak. Nietemin moes ek dit ten volle aan my huishouding en tjommies vervaardig. Niemand sou die beeld van my met 'n skermkiekie geneem en ingezoem het om te sien of my lang, donker hare vroeër begin uittuimel het nie. Ek moes nie altyd op 'n goedgemanierde manier 'n navraag aan iemand stel vir privaatheid nie.

Nietemin het ek – en hier is waar trane van empatie vir die Prinses in my oë gestroom het – moes altyd die drie klein mensies, wie se lewens myne voorheen heeltemal die spil was, inlig oor wat geen kind dalk bloot geluidloos ooit altyd moet hoor nie. "Op die buitelug knik ek my kop en vra nimmereindigende handige vrae," het ek geskryf in die dagboek van my skok-borskankerdiagnose, argaïese 39, wat Vogue in Also can 2017 gepubliseer het. "Nogtans, op die innerlike, m skree. My chirurgiese operasie om van die gewas ontslae te raak, is geskeduleer vir 10 Februarie. My jonger mense se helfte van die kwartaal. En dis wanneer die trane kom. My jonger mense. My jonger mense… ”

Op die tyd was my jonger mense 10, sewe en drie. George, Charlotte en Louis Wallis is 10, agt en vyf. Ek het nooit, so lank as wat ek leef, die tweede verwaarloos dat ek en my man hulle op die rusbank moes inryg nie - aangesien dit eers ernstig was, was daar nie een van hulle in die mode wat gestamp en gebrabbel en navraag gedoen het nie. vir kos — en lig hulle in dat Mamma kanker het.

Ek het gouer as om die rekorddata te breek, raad by die psigoterapeut Julia Samuel - 'n tjommie van die huishouding en stigter, beskermheer en trustee van Child Bereavement UK - gevra oor hoe die eenvoudigste om voort te gaan. Julia is aangenaam, vriendelik en uiters kundig. Sy kom ook voor dat sy Catherine se slap skoonma, Diana, se eenvoudigste maat was. Byna groter as die res, ek hoop dat Julia dieselfde raad aan Catherine gegee het as wat sy aan my gedoen het.

Prakties, het sy erken, behoort die taal maklik te wees. Skrikwekkende rekorddata en eerlike rekorddata. Die onvanpaste rekorddata? Mamma het kanker. Die eerlike rekordsdata? Dat dit gevind is en die mediese dokters weet presies sorg daarvoor. "OK, waar," het ek erken. “So ek sal hulle inlig dat ek kanker het, waarna ek hulle sal belowe dat ek nie meer gaan sterf nie?” En hier is waar die bom geval het. 'Dit is goed om hulle dit moontlik nie in te lig nie, Chloe,' het Julia sagkens erken. "Omdat dit 'n belofte is, sal jy verwoes."

“Gaan jy doodgaan?” het my sewejarige ou dogtertjie gepiep, terwyl haar 10-jarige broer sy kop in sy handpalms versteek het en hul driejarige oulike suster gehaas het om haar dokter te kry. En al wat ek dalk kon plaas, was om haar styf te help en haar in te lig dat, van al die kankers wat ek besit het, myne een van die beste was om te herstel.

Niemand is bewus van die hoofpunte van Kate se kanker of haar prognose nie. Nietemin ken ek, en honderde ander vir my, die skok en die angs en die fobie wat sy behoort te ervaar. Ons weet eerstehands die skerp vrees vir wat die volgende paar maande kan help. Sy verloor dalk net haar hare, haar lewenskragtigheid, mees voortdurend selfs haar sin vir haarself. Sy kan siek, vergiftig en beenmoeg voel. Sy sal in vroeë menopouse gedompel word, haar gedagtes kan dalk mis sorg vir 'n neerslagtige wintersaand, haar mond sal swerig wees, haar vingernaels kan dalk net selfs uittuimel.

Nietemin – en hier is waar ek nodig het, groter as die res, wat ek dalk met haar kan raadpleeg – sal daar ongeëwenaarde, ek sou selfs argumenteer bestaansveranderende, silwer rande wees. In 'n ongespesifiseerde tyd in die toekoms gaan sy, wanneer alles goed gaan, studeer bystand, soos ek nou plaas, en die hele gawes bestudeer wat kanker my gegee het. 'n Dieplike liefde en dankbaarheid vir hierdie mense - en ek sal voortdurend weet wie hulle is - wat in werklikheid, onwrikbaar, langs my gestap het deur hierdie donker dae. 'n Skok binne die verstommende skoonheid van die sektor. 'n Waardering van die dag tot dag. 'n Verskerping van die middel van aandag. 'n Betroubare en ware gevoel van wat basies saak maak op hierdie bestaan.

Eintlik maklik, en dit is dieselfde of jy koninklik is of nie meer nie. Wat saak maak, is om gesond te wees. Wat saak maak, is om lief te hê en gekoester te word. Wat saak maak, is om dag vir dag van die bestaan ​​te woon wat jy gelukkig genoeg gehad het om so eenvoudig en so positief gegee te word as wat jy wil. En as jy as 'n ma jou jonger mense dit … wel, dan is dit die prys om die res te verduur.

Chloe Fox is 'n skrywer en die gasheer van die Gradual Fragments-podcast. Dit is goed om moontlik haar @chlofox op X en Instagram