Sluit de hele speculatie. Catherine, prinses van Wales – Kate voor degenen (vele tientallen miljoenen mensen) die haar mogen – heeft kanker . Niet langer een lichaamsdubbel, of een psychische ziekte, of een huwelijksramp (zelfs door de woede-eisen van de sociale media waren er enkele moreel gedegenereerde lage klappen), maar kanker. Niemand weet waar, of hoe ver superieur – en misschien ook niet alleen maar geluidloos – maar het is volkomen ernstig dat haar een ‘preventieve’ chemotherapiebehandeling is voorgeschreven. Deze bijtende therapie – zoals deze voor mij zorgen, die de pech heeft gehad de giftige ontploffingen te ondergaan zal weten – is nooit meer voor angsthazen.

Toen ik de onverschrokken aankondiging van Kate de vorige middag bekeek, merkte ik dat ik nauwelijks ademde. Zittend op een bankje in de gedempte lentezon, verstikt door onderdrukte emoties, moest een paniekerige, 42-jarige moeder van drie jongere jongeren de sector vertellen wat ze geruisloos gaat doen en nauwelijks in staat zijn om van zichzelf te houden; dat haar bestaan, zij het in hogere of mindere mate, niet bedreigd wordt.

Het is vrijwel precies acht jaar geleden dat ik dezelfde aankondiging moest verzinnen. Niettemin moest ik het volledig aan mijn huishouden en vrienden verzinnen. Niemand zou een screenshot van het beeld van mij hebben gemaakt en ingezoomd om te kijken of mijn lange, donkere haar begon uit te vallen. Ik hoefde niet altijd op een welgemanierde manier iemand om privacy te vragen.

Toch deed ik dat – en hier stroomden de tranen van empathie voor de prinses in mijn ogen – moet ik altijd de drie nietige mensen, wier leven de mijne was, altijd op de hoogte stellen van wat geen enkel kind, misschien alleen maar geluidloos, altijd moet horen. “Buiten knik ik met mijn hoofd en stel ik voortdurend handige vragen”, schreef ik in het dagboek van mijn geschokte diagnose van borstkanker, archaïsch 39, dat Vogue in 2017 publiceerde in Also can. Ik schreeuw. Op 10 februari staat mijn operatie om van de tumor af te komen gepland. De helft van het schooljaar van mijn jongere ouders. En dat is wanneer de tranen komen. Mijn jongere mensen. Mijn jongere mensen… ’

Mijn jongere ouders waren toen tien, zeven en drie. George, Charlotte en Louis Wales zijn 10, acht en vijf. Ik heb nooit, zolang ik leef, de seconde verwaarloosd dat mijn man en ik ze op een rij op de bank moesten zetten - omdat ik voelde dat het vroeger serieus was, dat er vroeger geen sprake was van hun in de mode gedrang, gebabbel en vragen. om eten – en vertel hen dat mama kanker heeft.

Nog voordat ik de gegevens had gebroken, had ik advies ingewonnen bij psychotherapeut Julia Samuel – een vriendin van het huishouden en oprichtster, beschermheer en beheerder van Child Bereavement UK – over hoe het eenvoudigst verder te gaan. Julia is vriendelijk, aardig en enorm deskundig. Ze blijkt ook Catherine's overleden schoonmoeder te zijn, Diana's eenvoudigste maatje. Ik ben bijna groter dan de rest en hoop dat Julia Catherine hetzelfde advies heeft gegeven als zij mij.

In de praktijk, zo erkende ze, zou het taalgebruik gemakkelijk moeten zijn. Angstaanjagende archiefgegevens en eerlijke archiefgegevens. De ongepaste recordgegevens? Mama heeft kanker. De eerlijke archiefgegevens? Dat het gevonden is en dat de artsen precies weten hoe ze ermee om moeten gaan. ‘Oké, waar,’ erkende ik. “Dus ik zal ze vertellen dat ik kanker heb, waarna ik ze beloof dat ik niet meer zal sterven?” En hier viel de bom. 'Het is goed om ze dat misschien niet te vertellen, Chloe,' erkende Julia vriendelijk. ‘Omdat dat een belofte is die je verpest.’

“Ga je dood?” piepte mijn zeven jaar ouderwetse dochter, terwijl haar tien jaar ouderwetse broer zijn hoofd in zijn handpalmen verborg en hun drie jaar ouderwetse zus er snel vandoor ging om het doktersboekje te halen. En het enige dat ik kon doen, was haar helpen en haar vertellen dat van alle kankers die ik had gekocht, de mijne een van de beste was om te repareren.

Niemand is op de hoogte van de belangrijkste punten van Kate's kanker of haar prognose. Niettemin ken ik, en honderden anderen die voor mij zorgen, de schok, de angst en de fobie die ze zou moeten ervaren. We kennen uit de eerste hand het vlezige besef van wat de volgende paar maanden kunnen helpen. Misschien verliest ze misschien alleen maar haar haar, haar levendigheid en heel voortdurend zelfs haar gevoel van zichzelf. Ze kan zich ziek, vergiftigd en doodmoe voelen. Ze zal in een vervroegde menopauze belanden, haar geest zal misschien mist zorgen voor een neerslachtige winteravond, haar mond zal vol zweren zijn, haar vingernagels zullen misschien zelfs uitvallen.

Niettemin – en hier is waar ik, groter dan de rest, behoefte aan heb dat ik misschien met haar zou kunnen overleggen – zullen er ongeëvenaarde, ik zou zelfs willen beweren, bestaansveranderende, zilveren randjes zijn. Op een onbepaalde tijd in de toekomst, als alles goed gaat, gaat ze studeren, zoals ik nu plaats, en alle geschenken bestuderen die kanker mij gaf. Een diepe sympathie en dankbaarheid voor deze mensen – en ik zal voortdurend weten wie ze zijn – die in werkelijkheid, onwrikbaar naast me liepen door deze donkere dagen. Een schok binnen de verbazingwekkende schoonheid van de sector. Een waardering van dag tot dag. Een verscherping van de aandacht. Een standvastig en echt gevoel van wat er feitelijk toe doet in dit bestaan.

In feite gemakkelijk, en het is hetzelfde, of je nu wel of niet koninklijk bent of niet meer. Het gaat erom dat je gezond bent. Waar het om gaat is liefhebben en gekoesterd worden. Waar het om gaat is dat je dag na dag stilstaat bij het bestaan ​​waarvan je het geluk hebt gehad dat het je zo eenvoudig en positief mogelijk is gegeven als je wilt. En als je als moeder voor je jongere ouders zingt dat ... nou, dan is dat de prijs waar je de rest voor moet verdragen.

Chloe Fox is auteur en presentator van de Gradual Fragments-podcast. Het is goed om haar eventueel @chlofox op X en Instagram